« کشفم کن »

با من بیا من مرد توام  

من آشنای درد توام  

به این سنگ سیاه که عادت می کنی  

تنم در گور ، هزارسال می لرزد   

خوابهای مومیای ام می پرد  

با من بیا و دریچه ای به تنت باز کن  

بهشت تو دیدن دارد  

من مرد نامرد توام  

کشفم کن  

جمجمه ام را گلدان شعمدانی کن  

جناغم را بیلچه باغچه های داوودی کن  

بازم یاب  

درگیرم کن  

پیرم کن  

مهره هفتمم را گردن آویزت کن  

ساق هایم را خوب بتراش  

شکسته نستعلیق بنویس  

با همین چشمهای خیس  

با همین چشمهای خون  

با جنون  

بند بند انگشتم را جوهری شراب کن  

مست شو  

تا می شود این شعر را سراب کن ... 

« اعتراف »

هابیلی در گلویم خاک شد 

ابلیس سرگیجه گرفت 

و من شاهد کور حقیقت های مَجاز

آه اقلیما ! 

لبخندش چه خواهرانه بود ،  

                                        مرگ ... 

ترانه تقدیم به ابراهیم منصفی ( روحش شاد )

بزرگداشت ابراهیم منصفی - بندر عباس فرهنگسرای طوبی- مرداد 88

 

                                                              عکس : عبدالحسین رضوانی 

« پا بَ که طوفان پا بَشِد » 

رامـی ! کجایی تا بگم ، از ای همـه درد و گناه 

از سایه وُنی چش سفید ، با دِلـُنی سنگ و سیاه  

رسـم زَمُن ای خا به هم ، دارا ، ندار ِ روزگار  

شاگـردُنِت بیتابتـَن ، بیتـابِ عشـق ، آموزگار!  

حافظ کجان؟  مانی کجان؟ دنیای ربانی کجان؟  

یار عـزیـز ، قامت بلند ، اُن دلبـرجانی کجان؟  

وقتی دل ِ سرد زَمُن ، با شعـر تُ ، تو آتِشِـن  

یه ابر پُر، خَرس اَ چکِد، ازچشم هرکَه حِسشِن  

فصلـُن وا اتفـاق هـم ، وا یـادِ تُ ، بهار شَبـو  

آهوی دل با میل خُ تو سینه تُ ، شکار شَبـو 

بعد از تُ شعرُن زار ِول ، ترانه اُن یه مُش یتیم  

بی سایه ی دستت پدر ، ما بنـدری درد اَکِشیم  

نه آب نبات نه کُندُروک، نه قرص نعناع، پَرپَروک  

هیچی نـَمُند از کودکی، نه دل خاش، نه ساز کوک 

اُن اسب چوبی یادتن ؟ یه گوشه کَفتِن بی سوار  

اُن لنج ماهی گیر پیر ، بعد از تُ گم بو تو غبار  

سیما چرا آمیس اَبوت ؟ از اعتبـار عشق تـُن  

بیرنگ وبو بودِن دِگه،عشقــُن توای دور و زَمُن 

از آسَمونت گپ بزن ، اُن جا که اِتـزَه بال و پر  

توی کدُم سیاره ای ؟ از ما سلام ، از تو خبر 

یاران خوبت کم نـَهَن ، اهل دل از مـردان ِ مرد  

قد همی کوه گِنو، رو شونه اُن شُن ، درد وِ درد 

هِی بـِی خُ گول اُمزه خدا ، نِشتِن به جای حق ولی 

اُمدی که نـا اهلـُن شهـر، با اسـم تُ شا زَه پلــی  

یه عـده سایه ، پوس ما ، شُکِـه از اُستـُخـُن جـدا  

کاری شُکِه ، که در نهُند ، از مرغ شُو حتی صدا 

با ای همه نامـردمـی ، دنیـا چه جای مُنـدِنِن ؟  

هرکِه یه جورمردن تو خُ، پا بَ که وقت خـُندِنِن 

موجی وآ...رامی که چه ؟ پا بَ که طوفان پا بَشِد   

بنـدِر بـه چشــم آسَمــُن ، دِریـاتِـر از دِریـا  بَشِد

« جای خالی تو »

اولین ترانه عاشقانه بندری من   

تقدیم به  ابراهیم منصفی عزیز   

( روحش شاد و یادش گرامی )    

دَس مَ کِشی تو مودُنت، تا چـِشمِت آروم بـِگِرد 

تَه گو تا صُب حرف اَزَنیم ، مِه اَصلاً خوابم نابَرد  

شروع ما که به حرف زَدِن ، از روز آشناییمون 

خیره تَه بو به چشمونُم ، ماه تموم آسَمون !    

به جز وفا و سادگی ، از توی چشمات اُمنَدی 

مَه گُ با خنده تو گوشِت ، اصلاً گناه هم بلدی؟   

یه روز که حالُم خوش نَهَه ، گِریک تَه که توآغوشُم 

تَه گُ که وقتی درد اِتَه ، مِه درد دنیا اَکِشُم   

پَسین جمعه یادِتِن ، چه بارون تندی شَه زَه 

رفتیم با هم زیر بارون ، خنده رولب غم ما نَهَه  

وقتی توساحل راه ما رَه، تَه گُ رو شِن دل بکَشیم 

موجا بیان دل ببرن ، شاید که دریایی بَشیم   

اون روزا زندگی ما کِه ، لعنت به دنیای حسود  

تقویم خوشبختی ما ، صفحه اُنِش تموم بو زود  

تموم خاطرات خَش ، از جلو چشمام رد شَبو 

قول ما دا با هم بمریم ، حیف که نَبو حیف که نَبو  

حالا مِه اُندُم سر خاک ، دردُ تو چشمُم بگینی  

به مرد خو دل آدِی و ، به پای حرفام بنینی   

دنیا خرابن رو سَرُم ، بی تو یه لحظه ناتونُم 

باید بیای به خواب مِه ، دست بکشی تو مودُنُم