شعرهای بنیامین جوادی
احساس می کنم هر روز می میرم و فردا کسی با توطئه ای زنده ام می کند ...شعرهای بنیامین جوادی
احساس می کنم هر روز می میرم و فردا کسی با توطئه ای زنده ام می کند ...« درد »
شعر بنیامین جوادی تقدیم
به خواهر شهیدم ندا آقا سلطان
و تمام شهدای راه آزادی :
« درد »
سهم ما از زندگی داغ دل مادر نبود
گریه ی بابا دلیلش ، گاز اشک آور نبود
بر سر آزادگی یک مشت خاکستر نشست
رد یک باتوم تشنه ، بر لب خواهر نشست
از دل سبز زمین مردانگی فواره زد
غیرت از بی غیرتیها بر رگش قداره زد
دشنه ی نیرنگتان با نام دین سر می برد
آسمان از جورتان پیراهن از تن می درد
سینه هامان آشنا با حرف ساطور و تفنگ
حرمت آیینه ها مان خسته از کابوس سنگ
طرح خون بر بالش خواب کبوترهای ناز
لاله ها با یادشان اِستاده در حال نماز
نیست با آهوی چشمی وحشت از دندان گرگ
ضجه های مردمم را قصه کن مادر بزرگ !
ظلم ضحاکان به ما حس شهادت می دهد
کوچه را با جوی خون مردم عادت می دهد
در دلم خورشید و دردستم قلم، مسلخ کجاست ؟
غسل تعمیدم دهید این شور من بی انتهاست
قبل مردن با خلیج فارس پیوندم دهید
جرعه ای از آتش قلب دماوندم دهید
گرچه جسم مردمم افتاده نا حق بر زمین
روحشان آزاده ی آزاده شد زیر پوتین ...
23 خرداد
تا دور دستها طنین آوازی به گوش نمی رسد
بغضی سبز در گلوی قاصدک مانده
و روز در ازدحام کابوسی ناخوانده
چه بی تابند هزار مرغ خوشخوان در سراب چشمانت
آزادی !
« دیوانه ای در من »
دیوانه ای درجسم من
گاهی تکانی می خورد
با زوزه ای سگ می شود
تا استخوانی می خورد
بی شک تنش درگیر شب
بی ماجرای روشنی
یک دلشکسته با کمی
دلشوره های بهمنی
دیوانه ای بی ادعا
در دامن ناباوری
یک سنگ تیپا خورده با
تلفیق کوری و کری
رد تقاصی در دلش
نامادران یائسه
شیخی به نور آلوده و
تا نیمه پر از وسوسه
یک انقلاب بی صدا
بر صندلی راحتی
وهم دیازپام و کراک
حس چریکی پاپتی
تا بامداد و حادثه
خاکستر شعر فروغ
مردابیان بی نشان
عالیجنابان دروغ
نرخ صفای سینه و
تار شکسته بی صدا
بی تابی مرغ سحر
تصنیفهای بی ریا
قدیسه های کاغذی
عفریته هایی نو ظهور
درباریان مضحکی
در جامه ی اهل قبور
فریاد رسوایی کشد
مردی درونم مست مست
بوی خیانت می دهد
حتی همین بانگ الست
شاملو : « تمامی الفاظ جهان را در اختیار داشتیم
و آن نگفتیم که به کار آید
چرا که تنها یک سخن ، یک سخن در میانه نبود
آزادی
مانگفتیم تو تصویرش کن »
« ساجده کشمیری »
ابرها هم به ارتفاع دستانت نمی رسند
وقتی تمام نرفته ها را نرفته ، رفته ای ...
« ساجده کشمیری»
شاعره و کوهنورد جوان و خوب هرمزگان
در گذشت
روحش شاد
یادش گرامی
« سقوط »
تو را صدا می زنم ، میان زجر و خواهشم
ببین صلیب می شوم ، تو را به دوش می کشم
تو را که بی رمق شدی ، در انتظار روشنی
تو را که کیج و گنگی و ، شبیه سایه با منی
سراب حرف تازه یی ، برای چشم ما نبود
کسی ستاره را از این ، شب سیاه ما ربود
من و تو درد مشترک ، عذاب آخر الزمان
ببین سقوط می کند ، کنار درد ما جهان
برای ریشه های ما ، یکی ندای چشمه بود
تبر به دوش عاشقی ، که سوگ مرگ می سرود !
خرابه های شهر ما ، پر از جنون و التهاب
سکوت تو امید من ، شده حباب در حباب
روایتی که از ازل ، برای ما خدا شده
به نام عشق آمد و ، شبیه زخم وا شده
تو را صدا می زنم ، مقصر نیامده
برای خاطر خدا ، جواب بهتری بده