« ناخدا »

 

نلرزیدن دو تا دستت وا دور استکان امشو

کجان اُن زور بازو که بچرخونِد سُکان امشو

درستن که غرورت اَ یه جا نشتن دگه شاکین

یه جا لنگر بکه بی خو که ای طوفن تمومی نین

چکد داغن تر اَ پشتر تو آینه بی خو اتدیدن ؟

مثه  تورت که چن ماهن تو ای آفتو نپوسیدن

یَه خونه که کلنگی بو وا سقفی که رمیز ایخا

یه تا لِنج سر اِشکستَه وا غِیظ  موجُن دریا

 

پا به ناخدا که دنیا بی دلت کف رو دِریان

برق عشقن که تو چشمت اَ دل تاریکی پیدان

روزی دِریا تمم بو ا یه جا دگه گِرِی تو

بگه بی پای مریضت که نباید خو بـِرِی تو

 

تو بـِی دُخت دم بختت جهیزش اَ کُ اِتواردن؟

وا ای دفترچه ی قسطی که مثل صورتت زردن

کجان اُن سور وساتی که جواب 100 تا مهمونن

« خدای محله ی قبله یَه ناخدای داغونن »

چشت خیرن تو دستارت گلوبن یادگاری تَه

اَ یاری که شو مهتاب وا لبخندی اَ پیشت ره

نگفتن ناخدا پابش حالا تو گوش تنهاییت

کم اِت واردن بپ دِریا به چه سرخن چش آبیت

 

پا به ناخدا که دنیا بی دلت کف رو دِریان

برق عشقن که تو چشمت اَ دل تاریکی پیدان

روزی دِریا تمم بو ا یه جا دگه گِرِی تو

بگه بی پای مریضت که نباید خو بـِرِی تو