شعرهای بنیامین جوادی
احساس می کنم هر روز می میرم و فردا کسی با توطئه ای زنده ام می کند ...شعرهای بنیامین جوادی
احساس می کنم هر روز می میرم و فردا کسی با توطئه ای زنده ام می کند ...
« ناخدا »
نلرزیدن دو تا دستت وا دور استکان امشو
کجان اُن زور بازو که بچرخونِد سُکان امشو
درستن که غرورت اَ یه جا نشتن دگه شاکین
یه جا لنگر بکه بی خو که ای طوفن تمومی نین
چکد داغن تر اَ پشتر تو آینه بی خو اتدیدن ؟
مثه تورت که چن ماهن تو ای آفتو نپوسیدن
یَه خونه که کلنگی بو وا سقفی که رمیز ایخا
یه تا لِنج سر اِشکستَه وا غِیظ موجُن دریا
پا به ناخدا که دنیا بی دلت کف رو دِریان
برق عشقن که تو چشمت اَ دل تاریکی پیدان
روزی دِریا تمم بو ا یه جا دگه گِرِی تو
بگه بی پای مریضت که نباید خو بـِرِی تو
تو بـِی دُخت دم بختت جهیزش اَ کُ اِتواردن؟
وا ای دفترچه ی قسطی که مثل صورتت زردن
کجان اُن سور وساتی که جواب 100 تا مهمونن
« خدای محله ی قبله یَه ناخدای داغونن »
چشت خیرن تو دستارت گلوبن یادگاری تَه
اَ یاری که شو مهتاب وا لبخندی اَ پیشت ره
نگفتن ناخدا پابش حالا تو گوش تنهاییت
کم اِت واردن بپ دِریا به چه سرخن چش آبیت
پا به ناخدا که دنیا بی دلت کف رو دِریان
برق عشقن که تو چشمت اَ دل تاریکی پیدان
روزی دِریا تمم بو ا یه جا دگه گِرِی تو
بگه بی پای مریضت که نباید خو بـِرِی تو
« باد ِکُوش»
مِثِه شیری کَمُردِن توی ِگـَرگور
نَدادِن جُن غـُلُم تو خَلوتِ خور
یَه روزی بی رقیبُ سرتوهف سنگ
حالا کَفتِن یَه گوشه نئشه ی ِبنگ
بُسوزِد عاشقی داغونِش ایکِه
هَمُن روزی که قصد جونُش ایکِه
با تیزی بَپ سلیمَه بـِی اُ چَن بار
« خط انداخته ببین اینجا رو سرکار»
بُدو بارُن که عاشق خیلی تـُو شِن
ولی شامس کجِش ای باد کُوشِن
سلیمَه جفت در نِشتِن رو تابوک
دِگـَه کِیفش مِثِه سابق نَهـِن کوک
چشِش وا لاکِ سرخِن روی ناخن
وا یادِش خوب اَتا وقتی تو دالُن
پسینی که غـُلُم با خیلی دل دل
شَبوسی بـِی دو تا چـِش توی ِکَنجِل
غـُلُم هم بـِی تموم مَحلـَه ایگفت
سلیمَه توی ِ گوشُم بَـــَـــَــ ، لَِه ایگفت
بُدو بارُن که عاشق خیلی تـُو شِن
ولی شامس کجِش ای باد کُوشِن
یَه ماه بعدش بهانِه ایوا سلیمَه
« دلُم وا خواسگار اولیمَه »
جدا بو رَ سراغ خالو صابر
کویتِن روزگارش توی ِ بندِر
که اُ هم خوب تُو ایدا بـِی سلیمَه
شُوی که ماه ِ کامل، بو دو نیمَه
بُدو بارُن که عاشق خیلی تـُو شِن
ولی شامس کجِش ای باد کُوشِن
« باربد جوادی »
باربد!
من از تو نوای زندگی می خواهم .
درد روزی خواهد رفت حتی اگر
کفش هایش را پشت در جفت نکرده باشد.
« کاه و گندم »
یه قبرستون دلگیر قدیمیس، که مرده اش صد کفن پوسونده تو خاکسکوتو می شکنه بادی که پیچید، میون شاخه های خشک یک تاک
حسن با چشم کور سمت راسش، تو آبادی یه پیر ِ مرده شوره
یه عمری مرده ها رو دس به دس شس،حالاطفلی خودش هم پا به گوره
هنوزم پشت اون چین و چروکا، یه مرد شاده با قلب جوونی
که گرم ِ خوندن آوازه هر شب، یه مرد ِ خوش تراشو استخوونی
حسن دیوانه ی زار صنوبر، هنوزم دلخوشه شاید بتابه
که یک دم آخرو حتی یه بارم، تو آغوش صنوبر جان بخوابه
صنوبر توی آبادی یه بیوه س، که از نیش زبون تند مردم
کمر بس مزرعه آباد شه از نو، به یاد شوهرش با کشت ِ گندم
دیگه حتی نمی خواد چش تو چش شه، با مردایی که هرزن تو نگاهش
داره گندم با وسواس عجیبی، جدا می شه تو باد از بین کاهش
به صورت می زنه از آب چشمه، همیشه بعد کارش با یه شوقی
هنوزم یک زن زیبا تو چشمه اس، موهاشو شونه کرده با چه ذوقی
ولی حس می کنه هر لحظه پشتش، یه سایه پا به پاش راه میره هر جا
می ترسه بر نمی گرده ببینه، حضور گرمشو دوس داره اما
به این تنهایی عادت داره هر شب، کنار تخت خواب و برق داسش
یه گرمای عجیبی جا می ذارن، دو تا دس بعضی شبها تو لباسش
یه روزی بچه ی کبلایی احمد، با چشمای خودش دیده حسن رو
که با دستاش می بافه خیلی آروم، موهای غرق ِ خون ِ بیوه زن رو