سَرُ می کوبم به دیوار، تا فراموشی بگیرم
بهتر ازاینه که روزی، صد دفه بی تو بمیرم
توی این روزای دلگیر، هیچ کسی دلواپسم نیس
آخرش دوست دارم رو، سر بریدن با دو تا هیس
هر کی اومد زیر بارون، پایه ی درد دلی شه
جا زدش از ترس اینکه، نکنه پاهاش گلی شه
سخته وقتی تو هیاهو ، با خودت تنها نشستی
هیچ کسی نمی پذیره، تو رو اونجوری که هستی
سخته با دستای روشن، بگن همدست شبی تو
پس بدی ساده تقاص ِ، جرم یک نفر شبی تو
حالا که حتی تو آینه، یه غریبه روبرومه
رد دستای نجیبش، هنوزم روی گلومه
می خوام از خودم بترسم، تا تو تنهایی نمیرم
انتقام دیگرونو ، از خودم تنها نگیرم
بعد تو موندنی نیستم، خودت اینو خوب می دونی
حالا تصمیم با توئه که، بر می گردی یا می مونی
تو منتظرتو خونه و مِه سر کار خسته و خُو
اِمگو که 6 اَتام ولی، یه حس اگه زودتر بدو
کلید اکردم روی درنیم دور وا چپ در باز ابو
دستون مهربون تو وا سوی مه دراز ابو
دس اکشی رو صورتم وا زیر لواگی بمن
یه استکان چای داغ یه لو که داغترن اَ اُن
رنگ اگِرد خونه دل وقتی که تو خونه بشی
وقتی که روبروی مه تومود خو دَس اکشی
چطورابوغیظ بکنم دل ابَری وا خنده ای
منت چشمات اکشم خوب افهمم یه دنده ای
یه وقتنی حال اکنم، ادای تو در بیارم
دنبال مه بکی و هی بالش بکوبی تو سرم
یه شوکه ناخوش استرم 40درجه تـُو، تو تنم
مگو که تا صب امرم مه ناتونم مه ناتونم
ته گوتو گوشم هیچی نین، وا پاشویه نیازته
تا خود صب گریک ته که، سرت رو جا نمازته
امروز اَ اُن روزُنیه که حال مه تا شو بدن
خونه نه اَستری و مه دلتنگیُم نه ایکدن
که با یه پک یه پیک فقط حال مه خوب بَشِد تمُوم
حتی صدات تو گوشمه زیر دوش سردِ حموم
خیره اَبُم به عکس تو که رو دیوار یه دلخوشین
صدای پات رو پله ون ، دوای درد مه همین