شعرهای بنیامین جوادی
احساس می کنم هر روز می میرم و فردا کسی با توطئه ای زنده ام می کند ...شعرهای بنیامین جوادی
احساس می کنم هر روز می میرم و فردا کسی با توطئه ای زنده ام می کند ...ترانه تقدیم به ابراهیم منصفی ( روحش شاد )
بزرگداشت ابراهیم منصفی - بندر عباس فرهنگسرای طوبی- مرداد 88
عکس : عبدالحسین رضوانی
« پا بَ که طوفان پا بَشِد »
رامـی ! کجایی تا بگم ، از ای همـه درد و گناه
از سایه وُنی چش سفید ، با دِلـُنی سنگ و سیاه
رسـم زَمُن ای خا به هم ، دارا ، ندار ِ روزگار
شاگـردُنِت بیتابتـَن ، بیتـابِ عشـق ، آموزگار!
حافظ کجان؟ مانی کجان؟ دنیای ربانی کجان؟
یار عـزیـز ، قامت بلند ، اُن دلبـرجانی کجان؟
وقتی دل ِ سرد زَمُن ، با شعـر تُ ، تو آتِشِـن
یه ابر پُر، خَرس اَ چکِد، ازچشم هرکَه حِسشِن
فصلـُن وا اتفـاق هـم ، وا یـادِ تُ ، بهار شَبـو
آهوی دل با میل خُ تو سینه تُ ، شکار شَبـو
بعد از تُ شعرُن زار ِول ، ترانه اُن یه مُش یتیم
بی سایه ی دستت پدر ، ما بنـدری درد اَکِشیم
نه آب نبات نه کُندُروک، نه قرص نعناع، پَرپَروک
هیچی نـَمُند از کودکی، نه دل خاش، نه ساز کوک
اُن اسب چوبی یادتن ؟ یه گوشه کَفتِن بی سوار
اُن لنج ماهی گیر پیر ، بعد از تُ گم بو تو غبار
سیما چرا آمیس اَبوت ؟ از اعتبـار عشق تـُن
بیرنگ وبو بودِن دِگه،عشقــُن توای دور و زَمُن
از آسَمونت گپ بزن ، اُن جا که اِتـزَه بال و پر
توی کدُم سیاره ای ؟ از ما سلام ، از تو خبر
یاران خوبت کم نـَهَن ، اهل دل از مـردان ِ مرد
قد همی کوه گِنو، رو شونه اُن شُن ، درد وِ درد
هِی بـِی خُ گول اُمزه خدا ، نِشتِن به جای حق ولی
اُمدی که نـا اهلـُن شهـر، با اسـم تُ شا زَه پلــی
یه عـده سایه ، پوس ما ، شُکِـه از اُستـُخـُن جـدا
کاری شُکِه ، که در نهُند ، از مرغ شُو حتی صدا
با ای همه نامـردمـی ، دنیـا چه جای مُنـدِنِن ؟
هرکِه یه جورمردن تو خُ، پا بَ که وقت خـُندِنِن
موجی وآ...رامی که چه ؟ پا بَ که طوفان پا بَشِد
بنـدِر بـه چشــم آسَمــُن ، دِریـاتِـر از دِریـا بَشِد
« جای خالی تو »
اولین ترانه عاشقانه بندری من
تقدیم به ابراهیم منصفی عزیز
( روحش شاد و یادش گرامی )
دَس مَ کِشی تو مودُنت، تا چـِشمِت آروم بـِگِرد
تَه گو تا صُب حرف اَزَنیم ، مِه اَصلاً خوابم نابَرد
شروع ما که به حرف زَدِن ، از روز آشناییمون
خیره تَه بو به چشمونُم ، ماه تموم آسَمون !
به جز وفا و سادگی ، از توی چشمات اُمنَدی
مَه گُ با خنده تو گوشِت ، اصلاً گناه هم بلدی؟
یه روز که حالُم خوش نَهَه ، گِریک تَه که توآغوشُم
تَه گُ که وقتی درد اِتَه ، مِه درد دنیا اَکِشُم
پَسین جمعه یادِتِن ، چه بارون تندی شَه زَه
رفتیم با هم زیر بارون ، خنده رولب غم ما نَهَه
وقتی توساحل راه ما رَه، تَه گُ رو شِن دل بکَشیم
موجا بیان دل ببرن ، شاید که دریایی بَشیم
اون روزا زندگی ما کِه ، لعنت به دنیای حسود
تقویم خوشبختی ما ، صفحه اُنِش تموم بو زود
تموم خاطرات خَش ، از جلو چشمام رد شَبو
قول ما دا با هم بمریم ، حیف که نَبو حیف که نَبو
حالا مِه اُندُم سر خاک ، دردُ تو چشمُم بگینی
به مرد خو دل آدِی و ، به پای حرفام بنینی
دنیا خرابن رو سَرُم ، بی تو یه لحظه ناتونُم
باید بیای به خواب مِه ، دست بکشی تو مودُنُم
« بیداری در خواب »
نیمه های شب از خواب بر می خیزم
نه کابوسی که همچون ماری در شقیقه ام بخزد
نه غافلگیری بوسه های همسرم
و نه شوک های شیرین سر انگشتانش
سرم تمام حجم اتاق را مرور می کند
گلدانها
پرده ها
قابها
بالشت و
ته مانده عطرکنزو
مردمکم جنین سیاهیست
که از رحم چشمانم جدا می شود
گیج در جهانی سیاهتر از خودش
در ذهنم
نه اثری از شعبده والیوم است و نه
آرامش پس از آواز سوره های مقدس
این صدای کیست
که با لاله گوشم عشق بازی می کند؟
ترانه آوه ماریای بوچیلی
صدای بال فرشته شانه چپم
یا زمزمه دوستت دارم عزیزم
نمی دانم نمی دانم
حس آشنایی نیست
انگار اشیا درهم پیوسته اند
نیمی گرگ می شوم و نیمی بره
نفسم تندتر و تندتر می شود
عرق می کنم
روح مادر بزرگ در گلویم آویشن دم می کند
من بیشتر از گذشته به خواب نیاز دارم
سر بر سنگفرش سپید معبد می گذارم
گوشه چشمانم تر می شود
و زمزمه ای گرم که در گلوگاه لبانم
می پیچد :
« چیزی شده عزیزم زم زم زم زم ... »
« آنروزها »
بچه که بودیم تمام کُنارها
را سنگ سار می کردیم
مادرم با یک گلوله
ونستون پدر بزرگ را نصف می کرد
همه آدم بودیم
کسی خاشاک نبود
و مادر بزرگ
به تعداد فقیران محله نان می پخت
بی منت
بی سهام عدالت
آنروزها هیچ گاوی
زمین را
با ترس از شلاق شخم نمی زد
آن روزها حتی
ممل آمریکایی هم دروغ مصلحتی می گفت
آنروزها هنوز بابا غرورش نشکسته بود ...
« درد »
شعر بنیامین جوادی تقدیم
به خواهر شهیدم ندا آقا سلطان
و تمام شهدای راه آزادی :
« درد »
سهم ما از زندگی داغ دل مادر نبود
گریه ی بابا دلیلش ، گاز اشک آور نبود
بر سر آزادگی یک مشت خاکستر نشست
رد یک باتوم تشنه ، بر لب خواهر نشست
از دل سبز زمین مردانگی فواره زد
غیرت از بی غیرتیها بر رگش قداره زد
دشنه ی نیرنگتان با نام دین سر می برد
آسمان از جورتان پیراهن از تن می درد
سینه هامان آشنا با حرف ساطور و تفنگ
حرمت آیینه ها مان خسته از کابوس سنگ
طرح خون بر بالش خواب کبوترهای ناز
لاله ها با یادشان اِستاده در حال نماز
نیست با آهوی چشمی وحشت از دندان گرگ
ضجه های مردمم را قصه کن مادر بزرگ !
ظلم ضحاکان به ما حس شهادت می دهد
کوچه را با جوی خون مردم عادت می دهد
در دلم خورشید و دردستم قلم، مسلخ کجاست ؟
غسل تعمیدم دهید این شور من بی انتهاست
قبل مردن با خلیج فارس پیوندم دهید
جرعه ای از آتش قلب دماوندم دهید
گرچه جسم مردمم افتاده نا حق بر زمین
روحشان آزاده ی آزاده شد زیر پوتین ...
23 خرداد
تا دور دستها طنین آوازی به گوش نمی رسد
بغضی سبز در گلوی قاصدک مانده
و روز در ازدحام کابوسی ناخوانده
چه بی تابند هزار مرغ خوشخوان در سراب چشمانت
آزادی !
« دیوانه ای در من »
دیوانه ای درجسم من
گاهی تکانی می خورد
با زوزه ای سگ می شود
تا استخوانی می خورد
بی شک تنش درگیر شب
بی ماجرای روشنی
یک دلشکسته با کمی
دلشوره های بهمنی
دیوانه ای بی ادعا
در دامن ناباوری
یک سنگ تیپا خورده با
تلفیق کوری و کری
رد تقاصی در دلش
نامادران یائسه
شیخی به نور آلوده و
تا نیمه پر از وسوسه
یک انقلاب بی صدا
بر صندلی راحتی
وهم دیازپام و کراک
حس چریکی پاپتی
تا بامداد و حادثه
خاکستر شعر فروغ
مردابیان بی نشان
عالیجنابان دروغ
نرخ صفای سینه و
تار شکسته بی صدا
بی تابی مرغ سحر
تصنیفهای بی ریا
قدیسه های کاغذی
عفریته هایی نو ظهور
درباریان مضحکی
در جامه ی اهل قبور
فریاد رسوایی کشد
مردی درونم مست مست
بوی خیانت می دهد
حتی همین بانگ الست
شاملو : « تمامی الفاظ جهان را در اختیار داشتیم
و آن نگفتیم که به کار آید
چرا که تنها یک سخن ، یک سخن در میانه نبود
آزادی
مانگفتیم تو تصویرش کن »
« ساجده کشمیری »
ابرها هم به ارتفاع دستانت نمی رسند
وقتی تمام نرفته ها را نرفته ، رفته ای ...
« ساجده کشمیری»
شاعره و کوهنورد جوان و خوب هرمزگان
در گذشت
روحش شاد
یادش گرامی