از فنجان لبانت چای می نوشم
و از قندان چشمانت نبات می مکم
ما که در آغوش همیم
کابوس خورشید تن زمستان را می لرزاند ...
|
|
| « آغوش » |
|
از فنجان لبانت چای می نوشم
و از قندان چشمانت نبات می مکم
ما که در آغوش همیم
کابوس خورشید تن زمستان را می لرزاند ...
|