دیگر امیدی به آفتاب نیست

فصل ها رفتنی اند

آرام شاخه های خاطره را بتکان

تنها تویی که چون سیب ،

سرخ می افتی و تنها منم که می مانم

کالِ کرمینِ رو به زوال

چه فاصله ای بود تا تو ...