به تردی ِ بلور یخ ، دو دست آسمانی ات

 

طلایه دار مشرقی ، دو گیس زعفرانی ات

 

لبان سرخ و مست تو انار دانه دانه و

 

نمود صاعقه به شب ، نگاه آنچنانی ات

 

دو سیب سرخ گونه ات، چنان به برف صورتت

 

که حوریان حسد برند ، برابر جوانی ات

 

روان درون هر رگت ، شراب سرخ پرتپش

 

که مستی اش دوباره جان ، و رمز جاودانی ات

 

و تُنگ چینی گلو ، که می برد مرا فرو

 

به شکل بغض کهنه یی ، به سمت بیکرانی ات

 

کمر چو ساق نسترن ،  در ابتدا و دامنت

 

چو هیمه یی سوار ِبر، دو پای خیزرانی ات

 

و سینه ات جهنمی برای مومن تنم

 

عجب بهشت من شده تمامی ِ نشانی ات

 

خدا بهانه می شود ، که غرق ِدر تو گردم و

 

نماز من شکسته ی ، حضور لامکانی ات...