« پا بَ که طوفان پا بَشِد » 

رامـی ! کجایی تا بگم ، از ای همـه درد و گناه 

از سایه وُنی چش سفید ، با دِلـُنی سنگ و سیاه  

رسـم زَمُن ای خا به هم ، دارا ، ندار ِ روزگار  

شاگـردُنِت بیتابتـَن ، بیتـابِ عشـق ، آموزگار!  

حافظ کجان؟  مانی کجان؟ دنیای ربانی کجان؟  

یار عـزیـز ، قامت بلند ، اُن دلبـرجانی کجان؟  

وقتی دل ِ سرد زَمُن ، با شعـر تُ ، تو آتِشِـن  

یه ابر پُر، خَرس اَ چکِد، ازچشم هرکَه حِسشِن  

فصلـُن وا اتفـاق هـم ، وا یـادِ تُ ، بهار شَبـو  

آهوی دل با میل خُ تو سینه تُ ، شکار شَبـو 

بعد از تُ شعرُن زار ِول ، ترانه اُن یه مُش یتیم  

بی سایه ی دستت پدر ، ما بنـدری درد اَکِشیم  

نه آب نبات نه کُندُروک، نه قرص نعناع، پَرپَروک  

هیچی نـَمُند از کودکی، نه دل خاش، نه ساز کوک 

اُن اسب چوبی یادتن ؟ یه گوشه کَفتِن بی سوار  

اُن لنج ماهی گیر پیر ، بعد از تُ گم بو تو غبار  

سیما چرا آمیس اَبوت ؟ از اعتبـار عشق تـُن  

بیرنگ وبو بودِن دِگه،عشقــُن توای دور و زَمُن 

از آسَمونت گپ بزن ، اُن جا که اِتـزَه بال و پر  

توی کدُم سیاره ای ؟ از ما سلام ، از تو خبر 

یاران خوبت کم نـَهَن ، اهل دل از مـردان ِ مرد  

قد همی کوه گِنو، رو شونه اُن شُن ، درد وِ درد 

هِی بـِی خُ گول اُمزه خدا ، نِشتِن به جای حق ولی 

اُمدی که نـا اهلـُن شهـر، با اسـم تُ شا زَه پلــی  

یه عـده سایه ، پوس ما ، شُکِـه از اُستـُخـُن جـدا  

کاری شُکِه ، که در نهُند ، از مرغ شُو حتی صدا 

با ای همه نامـردمـی ، دنیـا چه جای مُنـدِنِن ؟  

هرکِه یه جورمردن تو خُ، پا بَ که وقت خـُندِنِن 

موجی وآ...رامی که چه ؟ پا بَ که طوفان پا بَشِد   

بنـدِر بـه چشــم آسَمــُن ، دِریـاتِـر از دِریـا  بَشِد