اولین ترانه عاشقانه بندری من   

تقدیم به  ابراهیم منصفی عزیز   

( روحش شاد و یادش گرامی )    

دَس مَ کِشی تو مودُنت، تا چـِشمِت آروم بـِگِرد 

تَه گو تا صُب حرف اَزَنیم ، مِه اَصلاً خوابم نابَرد  

شروع ما که به حرف زَدِن ، از روز آشناییمون 

خیره تَه بو به چشمونُم ، ماه تموم آسَمون !    

به جز وفا و سادگی ، از توی چشمات اُمنَدی 

مَه گُ با خنده تو گوشِت ، اصلاً گناه هم بلدی؟   

یه روز که حالُم خوش نَهَه ، گِریک تَه که توآغوشُم 

تَه گُ که وقتی درد اِتَه ، مِه درد دنیا اَکِشُم   

پَسین جمعه یادِتِن ، چه بارون تندی شَه زَه 

رفتیم با هم زیر بارون ، خنده رولب غم ما نَهَه  

وقتی توساحل راه ما رَه، تَه گُ رو شِن دل بکَشیم 

موجا بیان دل ببرن ، شاید که دریایی بَشیم   

اون روزا زندگی ما کِه ، لعنت به دنیای حسود  

تقویم خوشبختی ما ، صفحه اُنِش تموم بو زود  

تموم خاطرات خَش ، از جلو چشمام رد شَبو 

قول ما دا با هم بمریم ، حیف که نَبو حیف که نَبو  

حالا مِه اُندُم سر خاک ، دردُ تو چشمُم بگینی  

به مرد خو دل آدِی و ، به پای حرفام بنینی   

دنیا خرابن رو سَرُم ، بی تو یه لحظه ناتونُم 

باید بیای به خواب مِه ، دست بکشی تو مودُنُم